Kai

[miłość jest jak]

miłość jest jak bezradność kiedy

oczy ręce skóra uciekają ode mnie

do ciebie na dworcu znowu innym

a przez okulary wypływa mi ni to

szczęście ni tęsknota do twojej rozczarowanej

córki i

gdy wspomnienie jak

zasypiasz gorąca budzisz się lawą

a ja chcę więcej i więcej a potem

śpisz i znowu tak

uroczo opowiadasz przez sen twój

pokrzywiony zmęczeniem świat a ja

spragniony i wiecznie niedoczekany

tulę cię jak mogę a to

i tak za mało by cię

włożyć w siebie i szepczę

że cię kocham nie wierząc że

usłyszysz zza gwiazd i

odpowiesz zza gwiazd i

gdy wspomnienie jak

śmiejesz się ku mnie

złościsz się na mnie

irytujesz świecisz jak supernowa

odgarniam ci grzywkę

lub wspomnienie jak

nie możemy patrzeć na żarcie

z mcdonalds

bo w długim biegu powrotnym

spośród wymiętych ubrań wygrzebuję

zabawkę z happy meal i znów

do porzygu mógłbym jeść burgery

a także wspomnienie

że znasz

epsteina i zidane’a

i uciekasz przede mną

i wracasz

i mówisz o gotowaniu oraz diecie

i mamie i siostrach a

twoja córka tupta wokół

a ulice pęcznieją

dzień napełnia się hałasem i

słania na nogach wciąż biegnąc

a ogień nie pozwala mi żyć

i nie mamy gdzie się

zadziać

na podłogę wylewa się

płyn do dezynfekcji a

john jest miłym starszym gościem

i wciąż świecą plastikowe elzy i anny

turlają się po podłodze gumy kulki

te wspomnienia

jak whisky

kołyszą moje serce do śmierci

zanim z mar swych wstanę

bo czasem

miłość jest jak

napełniony snem pociąg powrotny

którego nikt nie rozumie gdy

płynie jak obłąkaniec

nie w tym kierunku

Preston – Watford, 24. 07. 2021

W pociągu, bo przy biurku tylko inżynieria.